Hayat kendi ellerinle doldurmadığın müddetçe boştur.. Bu boşluk tüm bedenini, ruhunu sarmış olabilir. Ve sen bunun farkında olmayabilirsin. Belki kendini çok iyi hissediyorsun..

Gitanjali’de Rabindranath Tagore şöyle söyler:

“İnatçılık engeldir fakat onu kırmaya çalıştığımda kalbim acır. İstediğim şey özgürlüktür ancak onu umut etmek beni utandırır. Sende paha biçilmez bir zenginlik olduğuna eminim ve senin tarzın benim en iyi dostumdur. Ancak odamı dolduran sahte parlaklığı süpürüp atacak yüreğe sahip değilim. Üzerimi kaplayan kefen, toprağın ve ölümün kefenidir. Ondan nefret ediyorum ancak yine de ona sevgiyle sarılıyorum. Çok borcum var, hatalarım büyük, utancım saklı ve ağır. Ancak kendi iyiliğimi istemeye sıra geldiğinde dualarım kabul olursa diye korkudan dizlerim titrer.”

Şimdi gözlerimde hiç olmadığım yerlerin hüznü. belirsizlik sarhoşluğunda gergin dakikalar, _sayıyorum_

karanlıkta yürümek gibi, yolun sonunu görmek, hiç değilse şimdi diyebilmek, bulup bulup yitirmek, tüm saflığınla kalabilmek gibi,

rüya gibi, yosun tutmuş bir kaya gibi, iki birayla sarhoş gibi, değermiş gibi, arada kalmış gibi, hayalmiş gibi, anlamamış gibi, unutulmuş bir kenara fırlatılmış gibi, tüm hayatın kızıla boyanmış gibi, saçların gibi, eski sevgili gibi,

kör olası çöpcüler gibi,

sağdan soldan estarabim gibi,

şaşkın gibi,

öyle bir geçer zaman ki….